Angkor Wat at mga tunay na karanasan sa iyong paglalakbay sa Cambodia ay isinulat ni Camilla Kornerup
Ang mga karanasan ay naghihintay sa linya kapag naglalakbay ka sa Cambodia
Umupo ako at tumingin sa tatlong asul na kuko sa paa ko. Ang isa sa maliit na daliri ay malapit nang malaglag, ngunit ang dalawa pa sa tingin ko ay pinaka-magiliw kong pahihintulutan na panatilihin, kahit na sila ngayon ay mukhang isang bagay na dapat putulin.
Ang aking hiking boots ay mabaho ng amag, at mayroon pa akong mga marka mula sa kagat ng linta, beach fleas at lamok. Patunay lang ang lahat na kakauwi ko lang Timog-silangang Asya, partikular na ang Cambodia, na – tulad ng mabilis kong nalaman – ay may higit pang maiaalok kaysa Angkor Wat.
Mula sa Phnom Penh hanggang sa labi ng panahong kolonyal ng Pransya
Nagsimula ang lahat mahigit isang buwan lamang ang nakalipas sa hilagang-silangang bahagi ng Cambodia hanggang sa hangganan ng Vietnam. Naghanap ako ng kanlungan sa malayong probinsya ng Ratanakiri pagkatapos ng ilang abalang araw sa Phnom Penh, kung saan mabilis akong nagkaroon ng maingay na transportasyon, basura sa mga lansangan at eskinita, matinding init at masamang hangin.
Sa halip, pinili kong magtungo sa hilaga sa rural idyll at nanatili sa isang mainam na naibalik na tirahan ng lumang gobernador ng Pransya sa maliit na bayan ng Banlung. Ang lungsod ay malapit sa mga pambansang parke ng lugar at bumubuo ng panimulang punto para sa paglalakad patungo sa gitna ng rainforest. Dito nagsimula ang aking paglalakbay sa Angkor Wat.
Lonely lady almost 40 looking for travel companions in Cambodia
Nagpasya akong galugarin ang gubat bago ipagpatuloy ang aking paglalakbay patungo sa Angkor Wat. Dapat mayroon kang permit at gabay kapag gusto mong maglakbay sa Virachey National Park. Pareho akong nakuha sa HQ ng parke, na nasa labas ng Banlung ng isang magandang maliit na biyahe sa bisikleta mula sa hotel.
Sa opisina, medyo nakatingin sila sa akin habang tinanong ko kung may iba pa bang mamasyal one of the days na pwede kong samahan. Wala iyon, kakaalis lang nila, at dahil tag-ulan at sabay-sabay na krisis sa pananalapi, medyo marami silang natanggap sa sandaling ito.
Nagtiis lang ako ng 1½ na araw sa mga lokal na bus sa maruruming kalsada sa Cambodia, kasama ang mga batang kumakain ng mani sa aking kandungan at ang walang katapusang masamang music video sa mga lumang TV ng mga bus, na ang antas ng tunog ay tumataas pa rin sa lakas. Sa madaling salita, hindi pa ako handang tumalikod, at ilang segundo lang ang inabot ko para magpasya na umalis mag-isa, kahit na mula sa bahay ay malamang na naisip kong sumama sa iba.
"Alam mo ba ang gubat, mam?", Medyo maingat na tinanong ako ng lalaki sa opisina. Ang tanong na ginawa sa akin dribble bumalik sa memorya ng mga nakaraang paglalakbay pababa sa ilog sa Amazonas at pataas ng madulas na dalisdis sa paghahanap ng mga orangutan sa kagubatan ng Borneo; joo, talagang sinadya ko talaga, alam ko ng kaunti tungkol sa jungle, kahit na napakasaya kong makakuha ng gabay.
Para labanan ang mga linta sa tag-ulan ng Cambodia
Kapag naglalakbay ka sa Cambodia, hindi mo maiiwasang habulin ng mga hayop na sumisipsip ng dugo sa isang jungle trek. Sa tag-araw, walang humpay na umaatake ang mga lamok, habang ang mga linta naman ang pumalit sa tag-ulan. Hindi ko kilala ng personal ang huli na hayop bago umalis.
Kaya't nilagyan ako ng aking matamis at maalalahaning gabay ng "medyas na linta", isang uri ng makapal na mahabang sako ng canvas na hugis medyas a la ang mga batang iyon ay nakakakuha ng mga regalo sa Pasko. "They protect against the worst", anunsyo niya, bago ako sumakay sa likod ng kanyang motorsiklo, medyo gumaan ang loob, at nagtungo kami sa pambansang parke bago ang paglalakbay sa Angkor Wat.
Nakasuot ng medyas na linta hanggang tuhod at backpack na may duyan, damit, baon para sa tatlong araw, isang kawali at ang kailangang-kailangan na sipilyo, tahimik kaming tumulak sa ilog patungo sa lugar kung saan kami nagsimulang maglakad. Ang unang gabi ay magpapalipas kami sa isang nayon kasama ang isa sa maraming etnikong minorya sa lugar, ang mga taga-Brao, na nag-aalok sa ilang turista ng parke ng magdamag na pamamalagi kapalit ng kaunting pera para sa sambahayan.
Ang mga etnikong minorya ay nakatira na nakakalat sa kagubatan na umaabot mula Cambodia hanggang Byetnam at ang timog Laos. Kadalasan ay naglilinis sila ng isang piraso ng kagubatan at ang ilang mga pamilya ay naninirahan nang magkakasama sa mga kahoy na bahay sa mga stilts, malayo sa sibilisasyon.
Sa nayong ito, ang mga lalaki ay nagtatanim ng kasoy at nag-aalaga ng kalabaw, habang ang mga babae ay nag-aalaga ng manok, baboy at malalaking kawan ng mga bata. Nagsisimula na silang magsimula ng isang pamilya sa edad na 14-15 sa mga lugar na ito, upang makabuo sila ng isang magandang bahagi ng mga supling, kabilang ang isang tiyak na porsyento ng pag-aaksaya, na namamatay sa pagkabata bilang resulta ng mga sakit at mahinang kalinisan.
Pagbisita sa mga taong Brao
Ang pananatili sa nayon ay medyo kaaya-aya, at lahat ng komunikasyon ay naganap sa wikang senyas, dahil ang mga lokal ay hindi nagsasalita ng Khmer, gaya ng ginagawa ng aking gabay at ng karamihan sa natitirang populasyon ng Cambodian.
Kaya't tinalikuran ko na rin ang wika at piniling maglakad-lakad sa paligid ng mga bahay at hinayaan ang aking sarili na hintayin ng aking gabay at ng kanyang masarap na wok na pagkain, na tusong inihanda niya sa apoy sa labis na interes ng mga bata, na nagkukumpulan sa paligid. sa amin, ngunit nahihiya silang lumapit.
Kinaumagahan ay sinamahan kami ng isang binata mula sa nayon na sumama sa paglalakbay bilang karagdagang gabay dahil marami kaming dala-dala. Naglayag pa kami sa hiking trail at sinimulan ang aming paglalakbay kinaumagahan habang mababa pa ang araw.
Kapag naglalakbay ka sa Cambodia, nararanasan mo na ang antas ng tubig ay tumataas nang husto sa tag-ulan, kaya kung ano ang mga batis sa tag-araw ay nagiging mga ilog. Nang tumawid kami sa mga ilog ay pumunta kami sa tubig hanggang sa aming mga leeg at hinawakan ang mga bagahe sa aming mga ulo. Kaya naman basang-basa kami sa buong oras.
Sa mataas na kahalumigmigan at sikat ng araw, hindi ito gaanong mahalaga, at kahit na ang mga bota ay mabigat, ang mga ito ay maganda, dahil ang mga linta ay tuwang-tuwa at kumagat kung saan-saan sa mga bota at medyas ng linta. Nagkaroon kami ng ilang lason na ipinahid namin sa pinakamalapit, ngunit imposibleng alisin ang lahat ng mga hayop sa katawan, at hindi ako nagmamalaki kapag sinabi kong kumukuha ako ng humigit-kumulang 50 linta sa isang araw - kailangan ko lang kumuha sanay na.ako to!
Sa mga yapak ng Digmaang Vietnam bago magpatuloy ang paglalakbay sa Angkor Wat
Ang rainforest sa Northern Cambodia ay siksik at ang mga daanan ay makitid at mamantika sa panahon ng tag-ulan. Dumaan kami sa mga kasukalan at kawayan nang nakataas ang aming mga kamay sa harap namin, sumabay sa mga nahulog na troso, nadulas sa putik at tumalon sa mga batis. Ito ay cool, ngunit napaka-kapana-panabik na mahanap ang aming paraan, at madalas na hindi namin makita ang higit sa ilang metro sa unahan.
Sa sandaling nagtayo kami ng kampo at kumain ng pansit, gayunpaman, hindi nagtagal bago kami bumagsak sa aming mga duyan mula sa sobrang pagod at natulog hanggang sa nagising kami ng mga hiyawan ng gibbon nang maaga kinaumagahan.
Naglakad kami sa kahabaan ng Ho Chi Minh Trail, na kung saan ay papasok hilagang Cambodia. Sa ilang mga lugar, may mga armas na naiwan, na itinapon ng mga sundalo mula sa Vietnam War. Sinubukan kong isipin kung ano ang maaaring maging tulad ng isang sundalong Amerikano sa mga gilid na ito noong dekada 70.
Ang klima lamang, ang mga linta at lamok ay nagiging sanhi ng isang marahas na reaksyon ng isang puting tao, at kahit na sila ay narito sa loob ng ilang buwan, at pagkatapos ay nakikipagdigma sa mga lokal na kilalang pwersa. Ito ay tiyak na hindi maipaliwanag na nakakapagod na gumagapang sa malamig na klima na ito at palaging nagbabantay nang hindi ma-orient nang maayos ang iyong sarili. Mas naiintindihan ko na ngayon kung bakit napakaraming sundalo ang umuwing ganap na sira ang pag-iisip.
Sa wakas sa sibilisasyon ng Cambodia muli at ang pagpupulong sa Angkor Wat
Sa huling araw, naramdaman kong unti-unting nawawala ang lakas ko. Walang espesyal na paglalakad sa loob ng tatlong araw, ngunit sa mga kundisyong iyon ang tatlo ay parang sampu, at habang dumarami ang bilang ng mga paltos, nagsimula akong umasa na makita ang pagtatapos ng paglalakbay.
Pagdating pabalik sa ilog kung saan kami maglalayag pauwi, itinapon ko ang aking mga bota at medyas ng linta, at siguradong may maliit na linta na hindi nakaupo at kumakain ng bukas kong sugat sa aking takong - pagkatapos ay ipinakita ko na oras na para pagbabago ng eksena.
Bumalik sa hotel makalipas ang ilang oras, ang kailangan mo lang gawin ay itapon ang lahat ng iyong damit para sa paghuhugas, pagdulas sa iyong damit panlangoy at mahulog sa isang sun lounger na tinatanaw ang malambot na tubig ng pool. Ang mga gabi sa hotel ay hindi mailalarawan, na pinagsama ng mga chef si Khmer sa Pranses sa isang mahusay na symphony, at unti-unting napag-isipan ko, naka-pack at nagtakda ng kurso para sa susunod na patutunguhan - Angkor Wat.
Tatlong araw bago ako nagkaroon ng "sakit sa templo" sa Angkor Wat
Sinundo na ako kaninang alas siyete y medya ng umaga ng aking tuktuk driver at guide. Ang biyahe mula Siem Reap papunta sa Angkor Wat ay medyo maikli, at bigla kang nakatayo roon - sa harap ng pinakamalaking monumento ng relihiyon sa mundo at matamang nakatitig sa katangiang limang tore, na makikita sa isang maliit na lawa na may mga lotus.
Napakakawili-wiling maglakbay pabalik ng isang libong taon at subukang unawain kung paano ginawa ng isang milyong naninirahan ang lugar na ito na isang masiglang metropolis na kasing laki ng modernong araw New York at kaya pinakamalaki sa mundo sa panahon nito.
Mahusay na gumaganang imprastraktura, suplay ng tubig, mga palasyo, walang katapusang bilang ng mga templo at malalaking moats sa paligid ng pinakamahalagang beret, kasama ang mga inskripsiyon, relief at estatwa ng isang kamangha-manghang matalinong mga tao. Ang pisika lamang ang nagtatakda ng mga limitasyon sa kung gaano mo kakayanin ang pagala-gala at tingnan kapag naglalakbay ka sa Cambodia, dahil palaging marami pa. Napakasarap maranasan, at natutuwa akong tumagal ako ng tatlong araw para gawin ito.
Sa pamamagitan ng bisikleta sa kahabaan ng palayan sa Cambodia
Isang bagay na pinakagusto ko kapag naglalakbay ako ay ang makakuha ng insight sa pang-araw-araw na buhay sa isang populasyon. Nakukuha mo iyon kapag naglalakbay ka sa Cambodia, kapag nagrenta ka ng bisikleta at nagmamaneho sa lugar ng pangingisda, magpatuloy sa mga palayan at huminto sa maliliit na nayon kung saan hindi sanay ang mga tao na makakita ng mga turista.
Ang lahat ng ito ay ginawa ko sa labas ng lungsod ng Kampot, na matatagpuan sa isang ilog sa katimugang bahagi ng bansa na hindi kalayuan sa baybayin. Sa mga paglalakbay sa Cambodia makikita mo rin ang mga lokal na bisikleta, dahil wala silang ibang paraan ng transportasyon; ang mga bata ay umiikot sa kanilang asul at puting uniporme sa paaralan, habang ang mga babae at lalaki ay nagdadala ng mga kalakal at paninda papunta at mula sa mga kalapit na pamilihan.
Maswerte ako na nandoon ako sa pagsapit ng tag-ulan, dahil iyon ang panahon na naghahasik ng palay ang mga magsasaka sa basang basang bukirin na natapakan lang ng mga kalabaw. Sa panahong ito, ang tanawin ay nababago sa iba't ibang kulay ng mapusyaw na berde, at dahil ang Cambodia ay halos patag, pinapalitan ng isang berdeng "rice carpet" ang isa pa hangga't nakikita ng mata.
Katamaran mabuhay
Isang pag-ikot sa Cambodia maaaring may pakinabang na magtatapos sa buhangin sa pagitan ng iyong mga daliri sa paa at ilong sa ulap sa isa sa mga isla sa labas ng seaside resort ng Sihanoukville. Apat na araw akong gumugol sa halos desyerto na Koh Rong Samloem, naakit doon sa ideya ng primitive na bungalow sa dalampasigan at ang malugod na pangalan ng Lazy Beach kung saan ka nakatira.
Dalawang oras na layag doon, at kapag tag-ulan ay hindi makakadaong ang bangka sa tulay, kaya lumangoy ka sa pampang at ilagay ang iyong mga gamit sa isang lalagyan na hindi tinatablan ng tubig.
Halos walang ibang bisita, kaya puro relaxation ang ayos. Bumaba ang tibok ng puso ko habang lumilipas ang mga araw at unti-unting naaayos sa pagkakapareho at naglaho sa abot-tanaw. Lumipat ako sa isang lazy triangle sa pagitan ng beach, restaurant at bungalow hanggang sa matapos kong basahin ang aking nobela ng krimen at ipinaalala sa akin ng tiket sa eroplano na kailangan kong makipaghiwalay. Pagkatapos ay inimpake ko ang aking rucksack, inalis ang buhangin sa aking sandals at naglakbay sa Phnom Penh, mula sa kung saan ako uuwi.
Magkaroon ng isang magandang paglalakbay sa Angkor Wat at ang natitirang bahagi ng Cambodia!
Ito ang dapat mong makita sa mga paglalakbay sa Cambodia at Angkor Wat
- Angkor Wat
- Viracey National Park
- Phnom Penh
- Bayon
- Chau Say Tevoda
- ilog ng Mekong
Alam mo ba: Narito ang nangungunang 7 pinakamahusay na destinasyon ng kalikasan sa Asya ayon sa milyun-milyong user ng Booking.com
7: Pai sa hilagang Thailand
6: Kota Kinabalu sa Borneo sa Malaysia
Kumuha kaagad ng mga numero 1-5 sa pamamagitan ng pag-sign up para sa newsletter, at tingnan ang welcome email:
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay sa Asia dito
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay sa North America dito
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay sa Europa dito
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay sa South America dito
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay sa Oceania dito
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay sa Africa dito
Maghanap ng mga alok sa paglalakbay para sa Central America at Caribbean dito
Magdagdag ng komento