Seville - isang hawakan ng sikat ng araw sa isang maalab na kaluluwa

Af Joan Juanita Andersen

Ang araw ng Espanya ay walang humpay

Mula sa lugar nito sa matataas, malalim na asul na kalangitan ng Andalusian, direktang nasusunog ito sa mga puting bahay na Seville. Nakakaakit ito ng mga pangako ng walang pag-aakit na paglandi, nakasisilaw na maliliwanag na araw na walang katapusan at isang nakakalasing na pakiramdam ng kalayaan.

Ngunit maaga pa rin. Ang mga unang sinag ng bukang liwayway ay maliliit lamang na makilala bilang isang maliwanag na ambon sa mga bubong ng lungsod. Down sa pamamagitan ng semi-madilim na ilog Guadalquivir ay desyerto. Ang mga nagwawalis lamang sa kalye ang naglalakad sa paligid na sinusubukang tanggalin ang huling labi ng walang laman na bote, chip bag at iba pang basura na naiwan ng mga kabataan noong nakaraang gabi. 

Ang huling mga bakas ng alikabok ng bituin sa itaas ko ay dahan-dahang kumukupas habang tahimik akong naglalakad sa promenade kasama ang maraming mga puno ng palma. Ang mga cool na haplos ng night air ay nagawang mabuti sa aking katawan, na halos kalahati pa lamang ng isang araw ang nakalipas ay natukso at sinunog ng mapurol na araw.

Habang papalapit ng papalapit ang ilaw, dumadaan ako sa isang makitid na kalye. Mabilis akong nahulog sa pag-ibig sa makitid, semi-madilim na mga eskinita na magkakasamang bumubuo ng balangkas ng pang-araw-araw na buhay sa Seville.

Mga deal sa paglalakbay: Kaibig-ibig na villa sa mga bundok ng Andalusian

Shadow sa Seville

Sa marami sa mga pinaka kaakit-akit na kapitbahayan ng Seville, tila ang mga tagabuo na walang pag-iisip na pag-ibig sa lungsod ay nagmamadali na nagtayo ng maraming mga bahay nang hindi iniisip na ang mga karwahe ay maaaring magmaneho sa mga kalye, o ang araw ay hindi maabot ang lahat hanggang sa ang ilalim.

Ngunit marahil ito ang intensyon. Bilang isang proteksyon laban sa hindi maagaw na init ng tag-init, marahil ay naging maganda na makatakas sa cool shade kahit kailan mo gusto.

Narito ang isang magandang alok sa flight sa Seville - mag-click sa "tingnan ang alok" upang makuha ang huling presyo

Napanood ng mga nakabantay na mata

Nadarama ko ang makitid na mga kalye at ang kanilang mga kwento. Ang mga puting bahay na may mga iron bar para sa mga bintana at mga bulaklak, na sumasalamin sa isang libong mga shade, ay itinatago ang lahat ng nangyayari sa likod ng mga dingding. Paminsan-minsan lamang ako nakakakuha ng isang sulyap sa likod ng harapan nang bumukas ang isang pinto o bumukas ang isang window.

Ito ay halos tulad ng kung ako ay napapanood ng mga mapagmasid na mata nang bigla akong pumasok sa kalye. Mga mata na hindi ko makita. Mga mata na nagtatago ng maraming binubulong mga lihim at kwento na kung gagawin ko ang isang hakbang na masyadong malapit, mahuhuli nila ako dito sa gitna ng kanilang mga hinihingi para sa karangalan.

Nais kong mahuli upang wala akong pagkakataon na sabihin sa labas ng mundo ang tungkol sa aking mga karanasan sa likod ng mga pader. Ito ay parang hinihingi ng kaluluwang Espanyol ang aking kalayaan para sa isang maliit na paningin ng kanyang makapangyarihang pagkatao.

Hinampas ko ang aking mga daliri sa mga iron bar na nakaupo sa harap ng lahat ng mga bintana. Sa likod ng mga ito ay may mga shutter na panatilihin ang parehong heath at mausisa na mga mata sa labas.

Ngumiti ako ng mapanglaw kapag naiisip ko na naririnig na ang mga bakal na bakal ay itinayo para sa nag-iisang layunin ng pag-iingat ng batang cavalier mula sa kanyang minamahal at pag-iwas sa pisikal na pakikipag-ugnay bago ang kasal na napakahalaga sa mga unang araw. Gayunpaman, ang mga batang mahilig ay natagpuan ang kanilang sariling paraan ng pakikipag-usap. Sa hindi mabilang na mga tula, kwento at sa mga sayaw ng flamenco, ang tagahanga ng Espanya ay lilitaw bilang isang lihim na messenger sa pagitan ng batang mag-asawa.

Kapag ang mga salita ay hindi maipahayag ang kanilang mga hinahangad o pagkabigo sa hindi magagawang hawakan ang bawat isa maliban sa pamamagitan ng isang lattice - at sa libu-libong mga tsismis na nanonood na mata - ang tagahanga na may maraming posibilidad sa pagbuo ay naging kanilang karaniwang lihim na tibok ng puso.

Ito ay mahirap na maging in love sa matanda Espanya. Lalo na kung ang isa ay inibig sa hindi tama.

Ang mga pader na nakapalibot sa akin, gayunpaman, ay walang sinasabi tungkol sa maraming emosyon na napigilan sa paglipas ng panahon, at tungkol sa mga makatuwirang pag-aasawa na pinasok upang matiyak ang hinaharap na kapangyarihan at prestihiyo ng mga pamilya.

Nakabinbing katahimikan

Ang nagkakalat na ilaw ng umaga ay gumagapang sa eskinita. Hinahabol ko ang aking hininga at pinakinggan ang siksik na katahimikan at ang dagundong ng mga kotse na nagsimulang kumalat sa mga kalye sa labas. Dapat akong bumalik at hanapin ang tuwid na landas sa bahay bago mawala sa mga kalsada ng labyrinthine o magtapos sa isa sa mga mapanganib na kapitbahayan.

Ang pagkabigo ay naging isang buntong hininga. Inaasahan kong makita ang isang kaluluwang Espanyol sa kalyeng ito, ngunit wala akong naramdaman kundi ang maingat, naghihintay na katahimikan. Ito ay halos pakiramdam tulad ng kalye nakahinga ng isang buntong hininga ng maluwag kapag iniwan ko ito muli. Medyo inaantok, lumabas ako sa araw ng umaga, na ngayon ay ganap na tumaas.

Sa paglalakad ko sa parehong kalye mamaya sa hapon, tumanggi ako sandali upang pumasok ulit doon.

May kakaibang panginginig sa hangin. Ang mga puno ng kahel at mga ligaw na bulaklak sa likod ng mga bakal na bakal ay masidhing amoy sa mainit na araw. Ang aking mga paa ay hahanapin ang daan papunta sa paikot-ikot na bahay ng cobblestone, mga puno ng kahel at matataas na pader. Nararamdaman na parang ang init ng isang libong tag-init ay napanatili sa mismong kalyeng ito.

Dahan-dahan akong gumalaw, nag-aalangan. Nararamdam kung paano nagiging mas makitid ang mga kalye, mas kaunti at mas kaunti ang dumadaan sa akin. Naghihinala silang tumingin sa akin at nagmamadali. Sa kabila ng katotohanang madaling araw na at ginagawa ng basa ang balat ng aking balat, tila biglang bumagsak ang kadiliman. Natatakot ako na ang mga bahay na tumayo sa magkabilang panig ko ay tuluyang lumaki nang magkasama upang ang kadiliman ay ganap at ang asul na langit ay ganap na mawala.

Pagdeklara ng pag-ibig sa mga lansangan ng Seville

Biglang bumuhos sa akin ang tunog ng live na Spanish na tumutugtog ng gitara. Isang malalim at matunog na tinig ng lalaki ang nakakumbinsi na ipinahayag na kung ang babaeng mahal niya ay magiging kanya, bibigyan niya siya ng "el mundo entero"; Sa buong mundo

Ang hilaw na tunog ng kanyang boses ay sinamahan ng malakas na tunog ng pagpalakpak at pagyatak ng boot, at nang marating ko ang susunod na bahay, at tumingin sa pamamagitan ng isang bakal na sala-sala, bigla siyang tumayo doon. Isang matangkad na maskuladong lalaki na may suot na itim na pantalon ng koboy, walang hubad na pang-itaas na katawan at may mahabang buhok na tinatadyakan ng ilang beses sa sahig. Ibinalik niya ang kanyang mga braso at itinulak ang kanyang dibdib pasulong upang mukhang handa siyang labanan - at manalo - kapwa ang araw, tubig, apoy at kadiliman upang makuha ang puso ng kanyang minamahal.

Habang siya ay dahan-dahan at sa buong lakas ay itinaas ang kanyang mga braso paitaas sa isang kamangha-manghang posisyon, tumagal siya ng isang hakbang pasulong. Lahat ng kalamnan sa kanyang katawan ay tensyonado. Ang kanyang mga kamay ay binuhay. Tulad ng dalawang ibon, nagsisimula sila sa pabilog na paggalaw upang subukang maunawaan ang pananabik na nakasabit saanman sa mainit, masakit na hangin, at patuloy na naghahanap ng isang ruta ng pagtakas palabas sa pamamagitan ng mga iron bar at mga tahimik, puting bahay.

Nararamdaman ko ang isang galit na hindi siya nag-iisa, ngunit isang apoy na sumunog sa karaniwang kaluluwang Espanyol - inilipat sa nagpapahayag na sayaw ng flamenco.

Ang hubad na tunog mula sa gitara ay nagiging mas matindi. Ang mananayaw ay gumagalaw sa mabilis na tumpak na mga paggalaw. Nararamdaman ko lang ang pumaputok na katawan sa harapan ko. Paano, sa ilalim ng ganap na kontrol, galit na galit itong sinusubukan na sumigaw ng kawalan ng pag-asa ng pag-ibig habang ang mukha ay hindi nagpapakita ng mga palatandaan ng damdamin.

Nasipsip sa Andalusia

Tumitipig ang aking puso sa oras sa mabilis, matalas na tramp. Nais kong palabasin ang nasusunog na pang-amoy mula sa mga nagyeyelong bakal na bar na isinara ito sa loob. Ilabas ang maraming taon ng mga repressed na hilig sa mga lansangan ng Seville at kahit na walang kabuluhan na akitin nila, maging bahagi ng mga ito. Pakiramdam ko ay tumatalon nang diretso sa araw ng Espanya at hinayaan itong sunugin upang sa wakas ay mapalaya ako mula sa lahat ng kalungkutan na sumakop sa akin sa sandaling ito.

Bigla akong nakikipag-eye contact sa dancer. Ang isang matigas, mapanghusga na pagtingin na marahil ay nakapokus lamang sa sayaw at hindi sinasadya upang gawin itong nagyeyelo sa aking likuran. Bigla, alam kong tumawid ako sa isang linya sa pamamagitan ng pakikipagsapalaran hanggang sa nagawa ko na. Inilista ko ang aking sarili upang makita ang isang sulyap ng isang bagay na higit na malaki at mas malakas kaysa sa maunawaan ng aking walang karanasan na puso.

Humihingal ako at nagsimulang mag-jogging mula doon. Lumalawak ang mga kalye, naririnig ko muli ang tunog ng mga kotse, maraming tao ang dumadaan sa akin. Ngunit pagkatapos ay napunta ako sa isang patay na wakas. Nawala ako. Hahawakan ako ni Andalusia ngayong nilabag ko ang pinakaloob na pagkatao nito. Nanginginig ang aking mga kamay at tumibok ang aking puso sa takot. Ang bango ng mga bulaklak ay nagiging isang nakakaduwal na bilangguan.

Bumalik sa ayos

Isang batang nakangiting Espanyol na nais na sanayin ang kanyang Ingles ang magdadala sa akin muli sa mga kilalang lugar. Nakita ko ang modernong supermarket, ang karaniwang kaguluhan sa kalye, at sa di kalayuan ang isang billboard para sa isang malaking burger chain ay kumikislap.

Lumalakad ako pababa sa mga pampang ng Guadalquivirs at umupo. Nawala ang araw ng bubong ng araw sa Seville at nag-iwan ng kaakit-akit, pulang kulay sa kanluran. Nagpapasalamat ako para sa cool na memorya ng ilog na ang mundong ito ay hindi gaanong kahanga-hanga tulad ng kaharian ng araw.

Si Seville ay walang tigil. Sa sarili nitong nakakaakit, nakakaakit na paraan, pinagsikapan ako nito, hinaplos at pinagsindi ang isang hindi mapakali, habang buhay na apoy sa aking katawan. Isang sunog na nais kong ma-encapsulate at palaging masidhi ng maramdaman ko ngayon.

Ipinikit ko ang aking mga mata at pakiramdam ko masaya; spring pa lang ito sa Seville.