Samoa: Daydreaming trip sa Stillehavet

Samoa: Daydreaming trip sa Stillehavet ay isinulat ni Jacob Gowland Jørgensen.

Ang paglalakbay sa Samoa ay paglalakbay din sa oras

Alam mo bang bigla kang lumubog sa isang panaginip?

Half gising at kalahating tulog, nakakakuha ka ng magkahalong mga kwento at oras na magkasama para sa isang magandang karanasan sa labas ng katawan na maaaring gawing ganap na mapamahalaan ang natitirang araw ng pagtatrabaho.

Narito ang isang kwento ng daydreamer tungkol sa mga mandaragat, higanteng kababaihan at isang piramide sa gitna katahimikanhavet. Narito ang kwento ng isang hindi pangkaraniwang paglalakbay magandang Samoa.

Ang North Cape ay dumating sa Treasure Island

Namimiss ko ang aking mga mata at medyo napadikit. May nakikita at naririnig ako, ngunit malabo ito at makulit at mapanglaw. Ang larawan ay nagiging mas malinaw sa lahat ng oras hanggang sa bigla kong makita kung ano ito; Ang mga tropa ni Kløvedal na "may-ang-malaking-ilong" ni Troels ay nakasuot sa screen na nakasuot ng lumang shorts, pilosopiya ng mandaragat at isang magandang lumang barko na tinatawag na North Cape.

Ang mga pagsasahimpapawid, na sa kalaunan ay muling ipapalabas nang napakadalas na maging si Matador ay magkakaroon ng kompetisyon, ay naglilinis sa mga lansangan. Umupo ako tulad ng binatilyo sa bahay na matatag na nakatanim sa sopa kasama ang natitirang pamilya Jørgensen. Sinusubukan nating lahat na sumipsip ng mas maraming init hangga't maaari sa labas ng screen kapag napakalamig at madilim na ngayon sa Dannevang sa taglamig. Ang North Cape ay papunta na sa Samoa. Doon kung saan ang may-akda ng Treasure Island na si Robert Louis Stevenson ay nanirahan at natagpuan ang kanyang buhay, at kung saan ang kulturang Polynesian ay nakaligtas hanggang sa lawak na iyon - at bahagyang nagmula.

Sa programa, ang mga taga-North Cape ay naglilibot sa isla at nakapanayam ang mga lokal sa lahat ng mga kulay, at biglang sinabi ng aking mga ina ang ilang mga salitang dapat gawing kongkreto ang mundo at isang paglalakbay sa buong mundo na hindi maiiwasan:

"Well, hindi ba yun si Carl Erik?!"

Maghinala kaming tumingin sa kanya sa paniniwala na marahil siya ay nagsasalita sa kanyang pagtulog o dapat magkaroon ng mga bagong baso, ngunit hindi, inuulit niya at iginigiit na marahil siya ay isang tiyuhin, marahil isang tiyuhin, at ang kanyang pangalan ay Carl Erik, at na siya ay mula sa Holte.

Nakarating na siya sa Samoa, at bilang isang tunay na marino ay nagpakasal siya sa isang batang babae sa South Sea, sabi niya. Nais kong pumunta doon, sa palagay ko, at ang pangarap na paglalakbay na iyon ay naging napakalakas na maraming taon na ang lumipas ay inaabot ako ng libu-libong mga kilometrong palabas Mga Isla ng Pasipiko sa Oceania.

Apia, ang pangunahing nayon ng Samoa

Zap. Nakikita ko ang isang hardin na may mga puno ng abukado, mga palad ng saging at maraming mga bulaklak. Uhmmm, mainit at amoy nito, aaaahhh…

Si Carl Erik ay nakangiti at tinatanggap kami sa kanyang bahay sa isang suburb ng Apia, ang pangunahing baryo ng Samoa. Walang mga karatula sa kalsada o mga mailbox, kaya kailangan lang niyang kunin ang mail down sa post office. Habang nagmamaneho kami doon, nagsasabi siya ng mga kwentong mandaragat mula sa pitong karagatan ng mundo at pagkatapos ay nagsasabi siya tungkol sa lubos na kamangha-manghang at nakararami na kakaibang pinalamutian na pamayanan ng Samoa kung saan siya ay naging bahagi sa loob ng maraming taon.

Halimbawa, ang lahat ng maliliit na nayon na ito sa paligid ng Apia ay may bukas na mga kubo na walang pader, na tinatawag na isang bahay sa Samoan, upang masundan mo ang lakad ng malalaking pamilya, na, gayunpaman, ay hindi pangunahing lakad, ngunit nakaupo, natutulog at kumakain.

Sinasabi rin niya ang tungkol sa lahat ng simbahan. Siyempre, lahat ng mga nayong ito ay mayroon ding kanilang simbahan. Ngunit dahil ang mga Samoan - bilang mapagpatuloy na mga tao - ay nakatanggap ng iba't ibang Kristiyanong misyonerong sa loob ng maraming siglo, mayroong kagubatan ng mga simbahan sa tinatawag ngayon na Bible Belt of the Pacific.havet.

Kakaiba talaga, dahil ang kultura ng Samoa ay marahil ang pinakamalapit na makarating ka sa isang paraiso ng komunista sa mundo, kung saan ang lupa hanggang sa ganap na kamakailang mga oras ay pagmamay-ari ng nayon at nakakuha ka ng pagkain para sa iyong paggawa. Ibinigay mo ang iyong makakaya sa pamayanan, sa malawak na pamilya at sa nayon, at kung magbigay ka, ikaw ay mayaman.

Kapag ang lava-lava ay isang mahinang salita lamang

Sumasayaw sila, sumasayaw at masaya. Gusto kong sumayawd, at kumain, laging kumain

Ang Samoa ay parang lupain ng mga magkasalungat, ngunit sa isang ganap na mapayapa, praktikal at masayang-masaya na paraan, kung saan mainam na magkaroon ng katunggaliang simbahan sa tabi-tabi. Ang decolonized na kaharian ng isla ay nakakakuha pa rin ng wastong orkestra ng pulisya ng imperyalista na, tulad ng isang buhay na anachronism, gumagala sa paligid ng Apia na may higanteng katotohanan at puti o asul na mga robe.

At paano kung inisip ng ilang mga Intsik na tutulong sila sa mahihirap na Samoa na magtayo ng isang tamang parlyamento, at nang nangyari ito, ito ay naging isang pangit na matangkad at hindi ang tradisyonal na bahay. Yeah Al na parang basura sa akin, Parang hindi rin para sa akin ang BT. Pagkatapos ay napupunta ito.

Ang pamilya ay nagkukuwento ng mga lokal na transvestite, mga faaa, na sa lubusang Kristiyanisadong lipunan na ito ang pinaka respetadong pangkat ng lipunan, at madalas na may marangal na mga propesyon at nagpapakita ng sayaw. Isang medyo hindi klasiko na landas ng karera sa aking sariling bansa, kung saan hahantong lamang ito sa pagbubukod, sa palagay ko.

At bakit maraming mga "middle-sex"? Oo, kung ngayon ang isang pamilya na may sapilitan na 8-12 na mga bata ay nakakakuha ng napakaraming isang uri, pagkatapos ay itaas mo lamang ang isa o dalawa bilang ibang klase sa isang degree, kaya't ang mga lalaki ay naging mga babae at kabaligtaran. Ang pangalawa ay masyadong hindi praktikal kapag maraming mga praktikal na bagay na dapat alagaan at pa rin ng ilang mga tungkulin sa kasarian upang mabuhay, hindi alintana ang biyolohikal na pinagmulan ng mga bata.

Dahil dapat ding magkaroon ng oras upang magsaya at - hindi bababa sa - kumain. At kumain, ang masaya, mayabang at kalmadong mga taga-Samoa ay umaakyat dito, sa lahat ng oras. At kapag kumain ka na, kailangan mong matulog, bakit pa kumain ng lahat ng magagandang pagkain? Sa katunayan, ang malalaki ang katawan at mas matangkad na mga naninirahan ay ang pinaka-cool na tao sa mundo, ngunit ang thread ay dapat na nasira sa buong kolonyal na lupain sa American Samoa, kung saan ang mga tradisyonal na kalakal tulad ng ground-bakar na isda at baboy na may mga ugat na gulay at coconut milk napalitan ng whoppers at super-sizeri.

Ang resulta sa Samoa ay ang i.a. isang maligaya oras higanteng kababaihan na nakikita namin sa kalye at na naaangkop na maglakad sa isang lava-lava. Hindi ito isang costume na bulkan na maaaring tumugma sa mga voluminous na kababaihan mula sa Volcano Island, ngunit ang lokal na sarong na bumabalot sa kapwa kalalakihan at kababaihan. Ang parehong kasarian ay mayroon ding tradisyonal na mga tattoo sa katawan at bulaklak sa likod ng tainga - gayunpaman, ang huli ay kadalasang isang panlalaki na katangian ...

Puting lalaking naka-asim, mga ina

Zap. May hinala itong tumingin sa akin. Hmmm, ano ang gusto nito? At sino ang nakalimutan ang utak niya doon? Ang tubig na ito ay tikman ng ... asin!

Ang isang maliit na isda na may apt na pangalang English na trigger-fish ay masayang kumagat sa aking hita, ngunit dumulas ulit sa paningin ng isang kamay na kinakain ito.

Lumutang ako sa paligid ng pagtingin sa mga coral ng utak at may kulay na mga isda sa tabing dagat sa Manase sa Savaii, ang iba pang pangunahing isla sa Samoa.

Sa naaangkop na kaswal na fashion ng Samoa, ang pinaka-kanlurang punto ng Savai ay ang pinaka kanlurang lugar bago ang linya ng petsa, kaya't narito bumababa ang huling mga sinag ng araw. Sa taong 2000 ang hysteria ng pagiging isla kung saan unang sumilip ang bagong sanlibong taon, ipinagmamalaki ng mga taga-Samoa na tiyak na ito ang huli sa kanila. Kailangan mong maabot iyon, ang sanlibong taon na iyon. Simula noon, lumipat sila sa kabilang panig ng linya ng petsa, kaya mas madaling maglakbay sa New Zealand, ngunit sa totoo lang, mas nababagay sila sa kabilang panig.

Tinawag ng gabay ng libro na Savaii ang pinaka tradisyunal na isla sa buong Polynesia, at hindi maraming taon na ang nakakalipas na ang kuryente at aspalto ay dumating sa isla.

Ang isang paglalakbay sa Samoa ay ang Vailima at mabuting kumpanya din

Si Lolo Tanu at ang kanyang maliit na pamilya na 35 ay nagtayo ng mga fales nang direkta sa magandang beach, at narito ka lang. Ang ilan sa 17 magkakapatid sa pinakabatang henerasyon ay tumutulong sa agahan at hapunan, at pagkatapos ay may mga saging ad libitum at mga ngiti, pagkanta, sayawan at kalmado.

Sa gabi, ang isang malamig na Vailima ay dumating sa mesa, at ang serbesa, na nilikha sa teknolohiya ng Aleman mula sa mga sangkap ng Samoa, ay isang tunay na kaibigan upang ibahagi sa iba pang mga panauhin mula sa New Zealand, Alemanya at Denmark.

Mayroon ding isang ikakasal na taga-Australia na tumatanggi na maniwala na ang mga Viking at ang kanilang pananalita sa wika ay may kasalanan sa pagtawag niya sa kanyang asawa na "Asawa", ang magsasaka ng bahay.

Dumaan ang mga araw, kinakain ang mga libro, at paulit-ulit na pinipilit ng lokal na inahin na bulagin ang palad sa fal at nangingitlog sa aming kulambo. Maganda, ngunit magandang isipin na walang mapanganib na hayop sa Samoa, bago ako tumira sa ilalim ng kulambo, tamasahin ang sariwang 23 degrees at matulog sa havetang shower, upang maaari kang maging handa na gawin ang pinakamaliit hangga't maaari sa susunod na araw.

Pyyyhramids

Zap. Zap ulit. Isang lamok ang umusok sa ilaw. Tila sa akin na may parehong napakataas pababa at pataas at dapat akong manatili dito ngayong gabi?

Ang puno ng Banyan ay pagmamalaki at higante ng Samoa, at sa tinatayang ito. 70 metro ang taas ng puno sa Savaii Kailangan kong matulog ngayong gabi sa isang platform sa taas na may tanawin ng rainforest sa paligid. Pakiramdam ng katawan ay sinisingil pagkatapos ng mga araw sa araw, at ang altitude ay tila mas surreal kaysa sa pagkabalisa-pumupukaw - isang natatanging karanasan.

Ganun din, lumalabas, dahil nag-aalok ang umaga ng pinaka hindi naiintindihan na almusal na sinubukan ko, ngunit nasa pinakatuktok pa rin ayon sa lohika ng Samoan: Kung ngayon ang lahat ng kanluran ay mabuti sa prinsipyo, at gusto mo ang pinakamahusay para sa mga kanlurang turista , at ang kanluran ay maaaring makakuha ng natural na sapat na kailangang ma-import at ang isa ay walang ganoong kalaking pera, kaya ito ay nagtatapos sa isang almusal ng mga sandwich ng toast na may de-latang spaghetti! Ito ay isang karanasan na nagbibigay ng ganap na bagong kahulugan sa salitang klæg...

Ang palad na kalsada ay patuloy na patungo sa mga blowholes, kung saan ang tubig dagat ay tumataas sa mala-geyser na pormasyon mula sa lava na patlang. Marahil ay dapat ding magkaroon ng isang bagay tungkol sa isang piramide, ngunit kahit na ang gabay na libro ay medyo malabo, at ang lahat ay parang karamihan sa isang lokal na kwento ng Loch Ness, ngunit tulad ng Indiana-Jacob, nagsisikap akong hanapin ito sa kasama ko sa paglalakbay. Sa likod ng mga plantasyon ng saging, at pagkatapos ay medyo sa loob ng kagubatan mayroong isang kagubatan, at marami dito. Ito ay mamasa-masa - 30 degree - at iwiwisik namin ang patlang ng aming pawis at nakakakuha ng mga tuldok sa aming mga mata habang kami ay nabawasan ng tubig.

Bilog kami, walang mga palatandaan, walang mga landas, maliit na pagkakaiba-iba lamang sa kagubatan. Ngunit biglang tumaas ito nang kaunti at mayroong isang hindi likas na katulad na anggulo sa burol na kinakaharap natin at narito, ang piramide ng Samoa. Hindi, wala akong nakuha na mga coals ng globo, ito ay isang napakalaking mala-pyramid na hugis na 12 x 50 x 60 metro na tinatawag na Pulemelei, at ang daanan sa itaas ay ipinapakita sa lahat ng berde, at pinupunasan natin ang pawis at gumulong hanggang sa ang patag na tuktok. At, syempre, pinag-iisa ng espesyal na lugar na ito ang parehong praktikal - isang pagbabantay - at ang relihiyoso - isang lugar ng mga ritwal.

Dito, maraming daan-daang taon na ang nakalilipas, maaari nilang tingnan ang mga bangka na sa pamamagitan ng nabigasyon batay sa mga bituin at pagkakaiba sa temperatura sa havet natagpuan ang kanilang daan sa buong magulong Pasipiko patungo sa Tahiti at Easter Island, at naninirahan sa natitirang bahagi ng Polynesia, at mula sa itaas ay maaari silang maghatid ng mga pag-asa sa pamamagitan ng mga ritwal at masarap na pagkain.

Walang nakikita sa Pulemelei, walang tao, walang hayop - kahit na ang mga lamok ay nawala, at sa palagay namin ito ay isang lugar ng kaluluwa at kasaysayan. Kaluluwa ng Samoa.

Basahin din ang tungkol sa mga piramide ng Giza sa Egypt dito

Ang paglalakbay sa Samoa ay upang makita

Zap. Ipinakita ako sa bahay sa aking sariling maliit na bahay. 14 degree at umuulan kahit tag-araw. Nagyeyelong ako - Hindi ako binuo para sa klima na ito! Ang pader na iyon ay hindi gaanong walang laman at saan nagtapos ang aking paglalakbay sa Samoa?

Nakatayo ako na may hawak na ilang masining na itim at puting larawan mula sa Samoa, at nagpapakita ang mga ito ng tropikal na ulan sa daan, at hindi bababa sa beach sa Manase na may mga puno ng palma, nakakatakot na anino at sariwang bakas ng paa sa buhangin.

Sinasabi ito ng mga taong kilala ko, alam ko: Na talagang kamangha-mangha ito at mukhang panaginip ni Stillehavet parang paraiso na nawala.

Ngunit higit pa rito, sapagkat nang makita ko ang larawang iyon, bigla kong natikman ang lasa ng isda na may coconut milk sa aking bibig, mabula ang tubig sa aking mga paa, ngiti mula sa mga taong may tattoo na kayumanggi at isang kakaibang kalmadong taga-Samoa na nagsasabing ok lang, iyon Hindi ko pa natatapos ang pader ng mga larawan sa paglalakbay ngayon. Marahil ay dapat itong dumating… kumain muna ng isang bagay…

Sa ilalim ng kalangitan at kalangitan,
Kunin mo ang libingan at hayaan mo akong magsinungaling.
Natutuwa akong mabuhay at masaya na mamatay,
At pinahiga ako ng may kalooban.
Ito ay ang mga taludtod sa iyo libingan para sa akin:
Narito siya ay namamalagi kung saan siya pinangarap na maging;
Ang tahanan ay ang marino, tahanan mula sa dagat,
At ang mangangaso ay umuwi mula sa burol.

Mula sa libingan ni Robert Louis Stevenson sa Samoa, 1894.

Tingnan ang higit pa tungkol sa paglalakbay sa Stillehavet kanya