North Island, New Zealand: Sa pinakamahusay na bansa sa paglalakbay sa mundo

North Island, New Zealand: Sa pinakamahusay na bansa sa paglalakbay sa mundo ay isinulat ni Jakob Linaa Jensen

Bakit ang North Island?

Sa loob ng maraming taon pinangarap kong makarating Niyusiland. Marami ang tinukoy dito bilang pinakamahusay na patutunguhan sa paglalakbay sa buong mundo, at ang kombinasyon ng sibilisasyong Europa at likas na dayuhan ay tila nakakaakit.

Sa taglamig ng 2017-18, nakumpleto ko ang biyahe sa isang kasunod na slip in katahimikanhavet kasama ang aking kasintahan. Ito ay naging dalawa at kalahating linggo sa North Island at tatlong linggo sa South Island. Ito ang kwento

Inirerekumenda ng karamihan sa mga tao ang paggastos ng pinakamaraming oras dito Ang South Island. Ginawa ko rin noon, ngunit ang North Island ay nakakagulat na kawili-wili.

Ang pinakapangit tungkol sa Niyusiland ang mahabang byahe. Kahit na may pinakamahusay na koneksyon, tumatagal ng 26 na oras, kaya't ako ay nasugatan nang, pagkalipas ng pagdating ng gabi, gumising ako sa isang pribadong B & B na malapit sa Auckland Airport.

Sa isang pulang SsangYong, nagmamaneho ako palabas ng Auckland sa tanghali at pababa ng Highway 1. Ito ay madaling pagpunta, at ang mga tao ay nagmamaneho ng napaka sibilisado. Lumiko ako sa Hovedvej 2, at maya-maya ay nasa maburol akong bukirin na may pagsasaka ng mga tupa at maliit na maginhawang bukid.

Mas makitid ang daan at mas mataas ang mga burol sa aking pagmamaneho pababa at papunta sa Karangahake Gorge; isang mabuting lambak ng ilog kung saan ang ilog ay naputol sa mga bato.

Humihinto ako sa Waikino, na sa tagumpay nito bilang isang bayan ng quartz at gintong pagmimina na matatagpuan ang 700 mga naninirahan, ay mayroong dalawang paaralan at isang bayan na kumpleto sa kagamitan. Ngayon ay nasisira ito, ngunit ang mga lumang pag-install ay bahagyang naiwan, at ang lumang riles sa kabila ng bangin ay ngayon ay isang landas ng pag-ikot. Napakagandang paglalakad kasama ang mga tulay ng suspensyon, ngunit mainit at pagod ako pagkatapos ng biyahe, kaya't hindi ko ito nilalakad lahat.

Sa kalsada ay matatagpuan ko ang Owharoa Falls, na kung saan ay isang maliit ngunit magandang talon kung saan naliligo ang mga tao sa malinaw na tubig. Ang kalsada ay paikot-ikot pa rin habang nagmamaneho ako patungo sa baybayin at Mount Maunganui.

Dito ay malinaw naman na gabi ng pagpunta-sa-bayan din tuwing Martes at mayroong isang kapaligiran ng surf at beach. Ang mga tao ay papasok nang halos nakasuot ng damit panlangoy, at ang kapaligiran ay nakakarelaks.

Ang Mount Brewing ay isang beer bar na may mga lokal na beer, at narito na nakakakuha ako ng babala tungkol sa kamangha-manghang mga beer na naghihintay sa buong paglalakbay sa parehong Timog at Hilagang Isla.

Nakaupo ako sa mainit na gabi na may tanawin ng kalye at nasisiyahan sa pagiging malayo sa malamig na taglamig ng Danish. Ang isang musikero ay tumutugtog ng mga rock classic nang live, at ginagawa niya ito nang mahusay.

Kumportable ako sa bansang ito.

Sa alog, paninigarilyo sa ilalim ng lupa sa North Island

Sa susunod na araw ay bumaba ito sa Rotorua – kilala bilang isa sa mga highlight ng North Island dahil sa mga hot spring nito.

Sa pagdaan nito sa Te Puke, na nagpapahayag ng sarili bilang 'kiwi capital' ng mundo - walang masyadong malaki o maliit dito. Sa Okore Falls, isang koleksyon ng mga magagandang talon sa pamamagitan ng rainforest, nagsisimula itong amoy asupre; tanda na malapit na ako sa Rotorua. Kitang-kita na ang bayan at ang lawa mula rito.

Nagcheck-in ako sa Spa Lodge - isang battered backpacker na lugar sa gitna ng pangunahing kalsada, ngunit may isang komportableng patyo. Ang silid ay amoy mga lumang karpet at maraming paggamit ng iba't ibang mga uri. Ang bayan ay nailalarawan sa pamamagitan ng pagiging isang tipikal na settler town na may mababang bahay at walang gaanong istilo. Gayunpaman, masarap ito sa tabi ng lawa kung saan nakikita ko ang mga unang bubbling at paninigarilyo.

Ang buong lungsod ay nakasalalay sa bulkan na ilalim ng lupa, at kahit na sa gitna ng mga pribadong hardin, madalas na tumataas ang mga haligi ng singaw. Nagmaneho ako papunta sa Whakarewarewa Forest, na sikat sa mga redwood pine.

Isang 'tree top walk' ang nagawa sa pagitan ng mga higanteng puno, at hindi ko ito matiis. Napakagandang paglalakad doon kasama ang mga tulay ng suspensyon at maraming mga blackboard na nagpapaliwanag ng lahat ng uri ng mga bagay tungkol sa mga puno na hindi ko alam.

Ang isang lokal na artista ay gumawa ng mga lampara mula sa napapanatiling materyales na nakasabit sa mga puno at nag-iilaw sa gabi. Halos ako lang ang nag-iisa at nalalabas ko ang aking oras. Down sa antas ng lupa ito ay isang napaka-iba-iba at natural na kagubatan na may maraming mga pako at maliliit na mga daluyan.

Pagkahapon ng gabi ay dumating ang aking mabuting kaibigan na si Karl at gumugugol kami ngayon ng mga susunod na ilang araw na magkasama. Ang unang hintuan ay ang Wai-O-Puto Thermal Wonderland, na kung saan ay isang nakamamanghang tanawin na may isang hindi mawariang amoy ng asupre. Narito ang mga butas sa paninigarilyo, mga bunganga kung saan ang lupa ay gumuho sa ilalim ng presyon ng tubig at singaw, at mga bubbling mud puddles.

Ang pangunahing akit ay ang Champagne Pool sa gitna, na ang labis na tubig ay dumadaloy sa mga nakapaligid na ibabaw. Ang tanawin ay isang kawalang-habas ng mga kakulay ng dilaw, kayumanggi, berde at mapusyaw na asul mula sa tubig. Ito ay ang iba't ibang mga kemikal na compound na nagbibigay ng kulay.

Ang dilaw ay syempre asupre, berde ay mangganeso, pula ay bakal, atbp. Ito ay talagang isang paleta ng mga kulay na nakataya dito, at sa maraming mga lawa ay mayroon ding mga deposito ng asin sa gilid. Mukha itong nakakaanyaya, ngunit hindi ka dapat maligo. Ang tubig ay hanggang sa 90 degree na mainit dito.

Ang susunod na hintuan ay ang Te Puie. Mayroong higit pang mga puddles ng putik dito, ngunit hindi kasing dami ng mga kulay.

Ang pinakamataas na atraksyon ay ang dalawang geyser na sinasabing pumuputok ng ilang beses sa isang oras, ngunit ngayon ay lumilitaw na pumuputok sa lahat ng oras. May paggalaw sa loob nito, at mababasa ka kung makalapit ka.

Alak, alak, alak sa North Island ng New Zealand

Isinaalang-alang namin ang ilang ruta sa timog, ngunit nagpasya kami sa paglalakad sa rainforest sa Te Urewera at hindi namin ito pagsisisihan, kahit na ito ay isang mahabang paglalakad.

Ang biyahe sa simula ay dumaan sa bukirin, ngunit ang saya ay magsisimula na.

Narito ang mga ligaw na pagliko at ito ay pataas at pababa sa pamamagitan ng pinong kagubatan na may mga ilog, talon at una at pinakamahalagang ligaw na puno. Ang mga magagandang tanawin dito sa North Island ay nagpapatuloy hanggang sa bayan ng Hastings, na kasama ng Napier ay bumubuo ng isa sa pinakatanyag na rehiyon ng alak, ang Hawkes Bay.

Ang unang paghinto ay napakaangkop sa isang pinagsamang brewery at pagawaan ng alak. Ang Abbey Winery ay isang magandang lumang itinayong muli na gusaling simbahan na may katabing microbrewery. Narito ang kaibig-ibig na tag-init na napapaligiran ng mga ubasan at hop vine. Narito ang komportable, at ang mga lokal ay nasa isang pagbibisikleta o sa isang bachelor party at tanghalian dito.

Sa susunod na gabi ay natutulog kami sa Napier sa tabi mismo ng tubig. Nagkaroon ng isang malaking lindol noong 1931, kung saan ang karamihan sa lungsod ay nasira. Ang city center ay itinayong muli art deco - ang istilo ng oras - at nangangahulugan iyon na ang Napier, kasama ang Miami Beach, ang nangungunang art deco capital sa buong mundo. Matatagpuan din ang lungsod sa Pambansang Aquarium ng New Zealand, na may asul na mga penguin, isang lagusan ng karagatan na may mga pating at ray at pinong tropikal na isda.

Sa labas ng Napier ay ang Gimblett Gravels, na naging isang tanyag na rehiyon ng alak sa mga nagdaang taon. Ang lugar ay malubhang naapektuhan ng lindol noong 1931, nang lumipat ang buong tanawin at maraming lupa ang napalitan. Ang mga ilog ay nagbago ng kurso, sa gayon ang pinakamainam na lugar na may maraming mineral na lupa ay nakasalalay sa pagitan ng dalawang mga daloy na kanlungan ng isang malaking lubak.

40 taon na lamang ang nakakalipas, walang mga ubasan dito, ngunit mula noon ay naging malakas ito at may gulong sa paligid ng lupa. Ang bawat pagawaan ng alak ay may maraming iba't ibang maliliit na larangan, tulad ng sa malalaking lugar ng Pransya, kung saan ibinabahagi mo ang pinakamahusay na mga patlang ng Grand Cru.

Binisita namin ang pinakaluma at pinakatanyag na lugar, ang Mission Estate, na pinakalumang pagawaan ng alak ng New Zealand at itinatag ng mga monghe noong 1851. Ito ay isang klasikong lugar na may mga lumang sala na may mga panel ng oak at magagandang mga antigo.

Ang alak ay hindi nabibigo anumang, at ang serbisyo ay pormal at hindi nagkakamali. Narito ang maganda at isang kapaligiran ng mundo ng kahapon, dahil nahanap ko rin ito sa mga ubasan sa Chile.

Panahon na para kay Karl na bumalik sa bahay sa malamig pagkatapos ng ilang magagandang araw na magkasama. Nagmamaneho ako patungong timog sa pamamagitan ng Norsewood, na kung saan ay isang matandang mamamayan ng taga-Norweyo na nagsasaka sa nakaraan nitong Norse na may mga stave church, workshops at sa pangkalahatan ay isang kulto ng Nordic. Narito ang maginhawa at tahimik at iilan lamang sa mga matatandang nasa paglalakbay.

Sa karagdagang timog, hindi gaanong nakakainteres ang hinihinalang bayan ng Dannevirke na taga-Denmark, na mayroon lamang isang galingan ng Denmark sa pangunahing kalye at isang pirmahan ng bayan na may isang kopya ng Harald Bluetooth, bilang isang patotoo sa isang posibleng koneksyon sa Denmark. Ang lungsod mismo ay alipin; isang mahabang pangunahing kalye na napapaligiran ng mga kalsada sa tirahan at mabilis akong nagmamaneho.

Ang aking susunod na paghinto ay ang Martinborough, isang sikat na maliit na rehiyon ng alak. Manatili ako sa Margrain Vineyard Estate. Natikman ko ang kanilang mga alak pati na rin ang pagbisita sa dalawang iba pang mga lugar, ang Ata Rangi at Luna Estate.

Naglalakad ako pauwi sa pamamagitan ng mga ubasan sa isang magandang gabi ng tag-araw na may mga pabango at mainit na hangin at nag-e-enjoy ng bahagyang lasing na inumin sa bahay sa napakagandang silid - ang pinakamaganda sa buong biyahe.

Napakaganda dito sa pagitan ng itim na timog na mabituing kalangitan at ng mga ubasan.

Wellington - isa sa pinakamakaibigang kapital sa buong mundo

Kinaumagahan ay nagmamaneho ako papunta sa Cape Palliser Lighthouse sa timog-silangang baybayin ng North Island.

Isa ito sa pinakamagagandang biyahe sa buong paglalakbay sa mga bukid at namumulaklak na mga gilid ng kanal na may mga dilaw na bulaklak na may maasim-matamis na pabango na gusto ko, na nagpapaalala sa akin ng Danish na rapeseed field at wildflower.

Ang parola mismo ay naabot ng isang matarik na hagdanan, at dito ay may magandang tanawin. Isang napaka klasikong pula at puting guhit na parola na nagpapaalala sa akin havetng mga pakikipagsapalaran, pagkawasak ng barko at mga pirata, kahit na ito ay isang kalmado at tag-araw na araw.

Ang Wellington ay may magandang kinalalagyan sa timog na dulo ng Hilagang Pulo at naging isang komportableng bayan, maganda ang kinalalagyan ng tubig at may magagandang kalye at kagiliw-giliw na mga museo bilang karagdagan sa isang magandang botanical garden.

Nag-aalok din ang lungsod ng mahusay na mga microbreweries. Ang Fork at Brewer ay may pinakamahusay na mga beer on the go gamit ang isang rooftop bar sa mismong bayan.

Ang Garage Project ay matatagpuan sa isang hindi ginagamit na gas station, kung saan pinapayagan ako ng mga nakatutuwang batang babae na hippie na tikman ang lahat ng beer. Pagkatapos ay papunta ito sa kanilang silid ng gripo kung saan iniinom ko ang mga hindi ko natikman. Dito nasagasaan ko ang isang kaakit-akit na mag-asawang Kiwi-Irish. Nagbibigay kami ng maraming pag-ikot sa bawat isa ng higit pa o mas kakaibang mga beer. Ang pinakamagandang gabi ng biyahe, ngunit nagreresulta pa rin sa susunod na araw na medyo hindi komportable ...

Sa aking paglabas ng Wellington kinabukasan ay nakita ko ang Mount Victoria na may magagandang Botanic Gardens, pagkatapos nito ay nasa loob ako ng Parliament upang dumalo sa isang maliit na debate; dapat isa kang political geek...

Sa labas ng baybayin, nagpalipas ako ng gabi sa isang ramshackle seaside hotel, ang Barnacles Seaside Inn, na dapat ay magarbong noong thirties. Ngunit dito ito ay maginhawa at mura.

Mount Doom - sa gitna ng North Island

Mula ito sa timog-kanlurang baybayin patungo sa bansa. Dadalhin ko ang Wanganui River Track, na isang mahabang kalsada ng dumi paakyat sa isang magandang ilog. Ang patutunguhan ngayon ay Tongariro na may magagandang mga tanawin ng alpine at mga tanawin ng patay na bulkan na naging kilala rin bilang 'Mount Doom' sa Lord of the Rings na mga pelikula.

Ako ay mananatili sa Skotel Alpine Lodge - isang hotel na kinuha sa labas ng Alps. Sa susunod na araw ay oras na para sa isang medyo hiking, ngunit para sa isang beses sa paglalakbay na ito ang panahon ay masama. Parehong Mount Doom at iba pang mga bundok ay nababalot ng mga ulap.

Ang susunod na highlight ay ang tinaguriang Nakalimutang World Highway na may magagandang bangin, gubat at mga ligaw na kalsada. Mayroong isang maliit na lupang pang-agrikultura, ngunit kung hindi man ay walang katapusang berde, hubog na mga burol, mga taluktok, tinaguriang 'mga saddle', kung saan ang mga kalsada sa paligid ay walang katapusang at kalaunan ay hindi rin makaya ang mga hairpin. Hindi ito mabilis na pagsakay, ngunit maganda ito.

Humihinto ako sa Whangamomona, kung saan sa isang punto ipinahayag ng mga lokal ang lungsod na isang independiyenteng republika na independyente sa New Zealand. Nasa sikat at sikat na hotel ang lungsod na ang kilusan ng kalayaan ay mayroong punong tanggapan, at ang mga lokal sa likod ng bar ay tila sineseryoso ito.

Tulad ng Estados Unidos, ang New Zealand ay puno ng eccentrics. Ang Republika ay mayroon ding sariling post office at souvenir shop, na, subalit, mukhang sarado. Ang pagawaan ng kotse ay may nakakainis at malalim na kritikal na mga pangungusap na ipininta sa buong harapan.

Nasa baybayin na naman ako nang marating ko ang New Plymouth dito sa North Island.

Dito, isang highlight ay ang Taranaki volcano at Egmont National Park. Naglalakad ako hanggang sa isang talampas na may tanawin ng Taranaki, na nakatayo kasama ang snowy summit nito na ganap na walang ulap.

Narito ang isang magandang alaala at maraming bulaklak na may maanghang at matamis na amoy. Dito ay may mga pako ng lahat ng hugis at magagandang bulaklak. Ako ay nababalot sa kakanyahan ng tag-araw, at pumunta sa malalim na pagninilay-nilay at tamasahin ang sandali, masiyahan sa pagiging nasa gitna ng mundo, masiyahan sa pagiging.

Ito ay kahanga-hanga.

Mga kweba at glow worm

Pagkatapos ay kasunod ng isa pa sa mga paglalakbay na, ayon sa Lonely Planet, ay medyo boring, ngunit ito ay magiging isa sa mga pinakamagandang paglalakbay na may mga ligaw na bangin, mga tanawin ng havet at mga pabango ng tag-init. Paulit-ulit akong humihinto sa mga rumaragasang ilog, magagandang tanawin at mga higanteng pako. At tuloy tuloy lang.

Paglipas ng alas otso narating ko ang Kiwi Paka sa Waitomo. Talagang sarado ito, ngunit sinusuri ako ng isang matamis na batang babae na ang manager, at binigyan ako ng aking sariling silid.

Sa susunod na araw ay magsisimula ako sa kung ano ang nararating ko at ng lahat waitomo para sa, lalo na ang sikat na Glowworm Caves. Maaari mo lamang makita ang mga kuweba at ang maliliit na makinang na hayop sa isang guided tour, kung saan ka tumulak sa mga kuweba, kaya walang paraan sa paligid nito.

Mahal ang presyo.

Nakikita ko ang isang magandang maliit na museo tungkol sa mga glowworm na hindi isang bulate, ngunit isang uri ng larva na lumalaki sa madilim na mga kuweba at inaakit ang mga maliliit na hayop sa isang sinulid na mula mismo sa hayop. Ito ay isang malungkot at maikling buhay na maging isang glowworm: sa sandaling magpusa ka, dumami ka at mamatay sa loob ng isang araw. Ang mga bagong itlog ay inilatag at ang palabas ay maaaring magsimula muli.

May pasukan sa pamamagitan ng isang malaking hall ng pasukan. Ito ay malinaw na isa sa mga pangunahing atraksyon ng turista sa New Zealand. Naglalakad kami sa mga yungib, na batay sa mga stalactite, at nakikita ang mga magagandang pormasyon at nararamdaman ang lamig at halumigmig. Nakikita rin namin ang mga unang glowworm sa ilalim ng isang bato na gilid. 

Maraming mga tour group dito, ngunit sa huli ay kami na. Sa isang maliit na bangka, kung saan hinihila kami ng isang gabay sa Maori sa pamamagitan ng isang mapanlikhang sistema ng string, kami ay naglayag sa paligid ng yungib, tahimik at sa madilim. Mayroong maraming mga maliwanag na glowworm na gumagawa ng kuweba na parang timog na bituin na kalangitan na naglalarawan sa mga gabi sa labas.

Mayroong maraming iba pang mga magagandang atraksyon sa anapog na tanawin. Ang natural Bridge ay isang natural na tulay. Ito ay talagang isang yungib, ngunit maraming mga kisame ang gumuho at ngayon ay may natural na arko lamang na natitira, sa pagitan ng dalawang mabatong gilid ng sandstone. Narito ang magandang rainforest at isang kawalang-habas ng berdeng mga pako.

Ang susunod na hintuan ay ang Piripiri Cave – isang bahagyang mas maliit na kuweba na may mga stalactites – at pagkatapos ay papunta ito sa mas maraming talon.

Ito ay isang mahabang biyahe hanggang sa Kawhia, na isang maliit na fishing village na may magandang pier. Kumuha ako ng gasolina at nagmamaneho patungo sa napakabatong surfer town ng Raglan, kung saan ako napadpad isda at chips sa isang pier.

Dito rin ako maaaring manatili, ngunit pipiliin kong makalapit sa paliparan at mapunta sa Drury kasama ang isang magandang pamilya. Ang isang mag-asawang taga-Denmark ay naninirahan dito, at nakikipag-usap ako sa kanilang mga Aleman na tuluyan, na magkakasabay habang itinatayo ang kanilang mga nagkakamping

Natutulog ako sa isang magandang maliit na malaglag na may sariling paliguan at kama na may kumot na lambskin. Pinangarap ko ang tungkol sa susunod na araw, na kung saan ay ang huling araw sa North Island, at tungkol sa susunod na paglalakbay Ang South Island.